क़तरा क़तरा जगणे मरणे.

मला एकदा, एकदाच तुला भेटायचंय.

एकदा तरी भेटायचंय.

ही वखवख कुठून येते आहे याची मला पर्वा नाही, आणि उत्सुकताही नाही--सध्या.
उतरली वखवख की प्रश्न सुरू होतील, तेही तिच्याइतके जीवघेणे नसतील.
काही तातडीनं करायच्या कामांसाठी थांबून राहण्याइतके समंजस असतील ते प्रश्न.

त्यांचा आत्ता या "उत्कट भारावलेल्या इ. इ." थडथडमार्‍या स्थितीत विचार करण्याचं काय कारण?
आणि त्यांचा विचार येत असेल तर स्थिती थडथडमारी खरंच आहे का?

पण आहे.
विचार डोक्यात आल्यापासून ते इथे उतरवेपर्यंत मधल्या वेळात एक सफरचंद जसं खस्सकन ओढून हातात घेतलं तितक्या क्रूरपणे मी फळांना कधीही वागवत नाही.
डंख नाही मारला त्याला नेहमीसारखा इमणुला चिमणुला गोड्डगोड्डुला..राक्षसी लचका तोडला, अर्धं घशात घातलं एकदम.
आणि मग लिहिता येण्यासारखं सामान समोर आलं तेव्हा ते अर्धं सफरचंद तसंच बाजूलाही ठेवलं ..हे नेहमीचं नाही. खाणं अर्ध्यात सोडायचं नसतं मी.

आणि लिहिताना हातांच्या गतीत एक पाय तडातडा उडतो आहे हेही असंच आवेगाचं लक्षण.
डोक्यातला हा आरसा कधी फुटेल? स्वत:चं निरीक्षण करण्याची ही वेळ नाही, लाटेत बुडायची आहे हे न कळण्याइतपत बेअक्कल असू नये आरश्यांनी.

तुला एकदा भेटायचंय.
का ते माहीत नाही, भेटल्यावर कळेल.

जीवघेणं लिहिणारे अनेकजण वाचले मी, पण त्यातले काही केव्हाच उलथलेत आणि सध्याचे काही बरेच प्रसिद्ध म्हणून त्यांच्यामागे जाण्याचा अजिबात सोस नाही हे कुणीही न विचारता समर्थन माझं मलाच.

’तू कोण,कुठली’ चे काही तुकडे मला माहिती झालेत पण ते दुय्यम आहेत.
अशी कोसळत समोर आलीस तेव्हा आत उठलेली ही डोकं भांगलणारी तिडीक महत्त्वाची आहे.

किंवा जळजळ, मळमळ आणि बुळबुळीच्या मार्गानं जाणारं ते अन्न.
तू लिखाणात कधीही शिव्या दिलेल्या नाहीस तरी साला देवचोद विचार डोसकं फिरवतोच : तुझ्या लिखाणाचं तामसी अन्न खाऊन मला तांबारल्या डोळ्यांनी जगाच्या छाताडावर नंगानाच करावा असं का वाटलं?

कडकलक्ष्मीच्या तेल पाजलेल्या दोरखंडासारखं तुझं लिखाण मीच माझ्या हातानं मारतेय स्वत:च्या पहिल्यांदाच उघड्यावाघड्या केलेल्या पाठीवर.
हाड हाड..तो डमरू माझ्याच आत कुठेतरी वाजणारा कडाकडा..तू फक्त निमित्त.

पण नाही. निमित्त ’फक्त’ नसतं. च्यामायला आत्ताही सुपीक जमीन आणि बीज असल्या पकाऊ उपमा आठवाव्यात? Fuck-त.

तुला एकदा भेटायचंय.

रानमांजरानं पंजा मारून मारून सुंदर केलेला माझा चेहरा तुला दिसेल की नाही कोण जाणे.
पण तू एका क्षणाला माझा ड्रॅगन बनवलास एकापाठोपाठच्या सात टकीला शॉट्सविना..
त्या वेळी जळलेल्या त्या नरड्यातून आता एक शब्दतरी बाहेर पडेल का खराखुरा हेही सांगणं कठीण.
पण भेटशील तेव्हा रूमीच्या त्या रॉंगडूइंग आणि राइटडूइंगच्या शेतापार.
म्हणजे मग मला तुझी स्वत:च्या हातानं स्वत:चा गळा आवळणारी तडफड बघत बघत तडफडून मरता येईल.

***
.
.
.
ओळखदेख नसलेल्या..
नव्हे : ओळख असलेल्या, देख नसलेल्या दोन व्यक्तींनी
फालतू कॉफी शॉपमध्ये भेटून केलेल्या अत्यंत फालतू बडबडीनंतर
बोटं तांबारेपर्यंत कवळून तडाक्यात सोडून दिलेला हात.
त्या फालतू आपलेपणापेक्षा
त्या निर्‍या अधाशी क्षणासाठीच तुला भेटायचं होतं.


उपसंहार:

इन्टेन्सिटी कुणाच्या आयुष्याला पुरलीये? झेपते तितकी प्यावी.
पुढच्या इन्टेन्स तिडिकीच्या वेळी मी या खवचट मध्यमवर्गीय आरश्याचा खून करणार आहे.