ऍलिस

ए थरथरगुंडी -

अशी काय शहारतेस मधूनच - हुडहुडी भरल्यासारखी?
तरी बरं - उबूगुबू गादीवर, मऊमऊ पंच्यात
छान गुरफटून झोपली आहेस!
आणि बाहेरचा ऊनऊन प्रकाश आहे अजून खोलीभर.
आणखीन्‌ आसपासच्या चेहर्‍यांवरून वाफाळणारी माया.

तुझ्या पाळण्याशेजारी
अजून बाहुलीच दिसणारी
चिमणखुरी तुझी आई.
कालपरवापर्यंत बागेत झुले झुलणारा
आणि हिरवळीवर कोलांट्या मारणारा
पोरगेला - नव्हे पोरच - बाबा तुझा.
आणि अनोळखी भाषेच्या तटाआडून
खाणाखुणा करून करून तुझ्या नवलाईचं गूज
आम्हांला सांगू पाहणारी तुझी गोलसर आजी.

रडतेस काय तोंड फाकून?
भातुकलीतल्या बोळक्यासारखी दिसतेस!
एवढुश्श्या गळ्यातून केवढा तो आवाज -
त्यात लगालगा हलणारी इटकीबिटकी जीभ..
घसा सुकून जाईल हां अशानं.
मग बसशील रडत.
पण कशी?

तुझा बाबा कासावीस.
बाकीचे सगळे त्याला हसतात.
तुझी आईसुद्धा!
’मूलच आहे ते, रडणारच.’
तो फुरंगटलेला.
’बाळांना बोलता येत नाही आपल्यासारखं.
रडून काहीतरी सांगायला बघत असतात ती.’
तो पुटपुटतो मग, बचावाच्या सुरात.
सगळे चूप.
नशिबानं तूही रडायची थांबतेस.

’तू घेणार तिला?’ बाहुली विचारते.
’कोण? मी?’
त-त-प-प.
मी दोनदा हात खसखसून धुतले.
दोनदा गरम हवेचा फवारा.
नखं कापल्येत? हु्श्श!
बांगड्या - नाहीत. बोचरं घड्याळ - नाही.
(मला बाळांना खेळवायची हौस होती
आणि मला त्यांची - किंवा त्यांच्यासाठी - जरासुद्धा भीती वाटत नसे
तो काळ कधी निघून गेला?)

अशी काय गं तू?
आईच्या हातातून खुश्शाल तिर्‍हाइताकडे आलीस ती?
मी फुशारते आणि घाबरते सुद्धा.
तू खरंच आता माझ्या हातांत!
तुझं बचकभर डोकं माझ्या तळहातात गुडूप.
मी आपसूक तुला आंदोळते आहे.
’आमी चिनी गो चिनी तोमारे..’ च्या तालात.
तू चिनीमिच्च डोळ्याची एक फट किलकिली करत कुठेतरीच पाहतेस.
’तिला तशीच सवय आहे..डोळा मारायची!’ आई पोक्तपणे खिदळते.
मग तू जांभई देतेस.
फटाफट तीनदा शिंकतेस.
भुवया ताणताणून टिल्ल्या आठ्या पाडतेस.
आ..णि..
ओठाच्या एका बाजूनं..
(र्‍हेट बटलरसारखं!)
चक्क चक्क हसतेस!!!
जन्माला आल्यानंतर
बरोब्बर चोवीस तासांनी,
पहिल्यांदा!

पुढची पंचेचाळीस मिनिटं तु्झा सहा पौंडी जीव झुलवताना
’डायपर जीनी - विमा- औषधं -लशी - मोठी जागा’
यांतल्या कशाकशाकडे माझं लक्ष जात नाही.
”एकट्या तुझ्या बाबाच्या तुटपुंज्या पगारात तुमचं तिघांचं कसं भागणार?’
असले फालतू भोचक प्रश्न मला पडत नाहीत.

आता मला लहान बाळांची भीती वाटेनाशी झाली आहे - परत.

***


चि. ऍलिस ली साठी,
जी दहा मे इ.स. दोन हजार नऊ रोजी संध्याकाळी सहा वाजता या जगात आली,
आणि जी एकदा ’रुणुझुणुं रुणुझुणुं रे भ्रमरा’ हे गाणं ऐकत झोपी गेली होती.